Putain des Neiges

Putain des neiges.

Omdat het enige wat ik nog bewegen kan in mijn lichaam mijn handen zijn schrijf ik maar een nieuw blog. Ik verkeer in fysieke pijn. Ja echt.

Het begon allemaal vrijdagochtend toen ik met de bus naar St. Dénis moest, wat een gedoe. Ik nam de Car Jaune van uit St. Rose naar St. Benoît en van uit St. Benoît naar St. Dénis. In totaal zo’n drie uur. Maar goedm dan kom je dus zo’n bus binnen koop je je kaartje en je gaat zitten, maar denk maar niet dat er hier van die handige knopjes zijn waar je op moet drukken om de bus te laten stoppen. Dus ik lichtelijk in paniek, tot ik zag/hoorde hoe het moest. Ze klappen namelijk twee keer in hun handen als ze willen dat de bus stopt. Dus.. als een heuse local klapte ik in mijn handen. En verrek, die bus stopte.

In de Car jaune hangen trouwens bordjes in het Creools, heel geestig. Zo staat er bijvoorbeeld:
“Dan’ Car Jaune pèrd pa out tiké” a.k.a. Dans le car jaune ne perds pas votre ticket. = In de Car Jaune verlies niet uw kaartje.
Cri pa dan’ out GSM a.k.a. Ne crie pas dans votre GSM = Niet schreeuwen in uw mobieltje.
Oubli pas mès out zécouteur a.k.a. N’oublie pas mettre vos écouteurs. = Vergeet niet uw koptelefoon op te zetten.

Het is dus een soort van dyslectische versie van het Frans.

Maar goed de dag daarna was het zover. Le Piton des Neiges ook wel bekend als de Putain des Neiges of Piton-holy-fuck-my-legs-hurt.
We begonnen vol goede moet, zie de foto’s op FB, daar lachen we nog. Het eerste stuk was op zich niet heel moeilijk, en het was echt super gezellig. Na 4,5 uur waren we boven bij de Gîte, hier hebben we geslapen om de volgende dag om TWEE UUR ’s NACHTS weer uit bed te gaan om de zonsopgang te kijken. Bij de Gîte was het echt heel aangenaam, best fris (zo’n 16 graden), maar na 4 weken 30 graden was mijn Nederlandse lijf daar toch wel even aan toe.
Goed we kwamen uit bed en daar gingen we dan. Op naar de top. En ik was natuurlijk zo dom om geen zaklantaarn mee te nemen dus ik liep achter iemand die er een had een beetje als een malle in de gaten te houden waar er grote rotsen lagen. Maar op zich ben maar een paar keer gevallen.

En het werd kouder, nu denk je: stel je niet aan. Maar serieus, we liepen letterlijk met ons hoofd in de wolken en niet omdat we het zo leuk vonden. En zo’n wolk bestaat dus uit allemaal hele kleine druppeltjes die met een snijdende wind allemaal tegen je aan waaien. Zoals je wel kunt begrijpen, heel prettig.
Om een indicatie te geven van de temperatuur daar boven en om je te overtuigen dat ik me echt niet aanstel, mijn handen waren zo koud.. Ik kon mijn iPhone niet eens meer bedienen. Hij reageerde gewoon niet meer op de warmte van mijn hand, omdat er dus geen warmte meer in mijn hand zat!

Dan dachten we dus toen we boven waren: “Oké, nu gaat het gebeuren. Hiervoor zijn we hier, het uitzicht, laat maar komen die sunrise.” MIST.

We zagen geen hand voor ogen, hebben we daarvoor in totaal zeven uur geklommen om boven te komen. MIST!

Maaar het was wel heel gezellig blijf ik maar tegen mezelf zeggen. Rebecca, een Engelse assistente, zei op de terugweg al : “Oké ik wil dit uitzicht wel gezien hebben, dus we moeten nog een keer..” Ik zal mijn antwoord niet herhalen, maar het begon met een ‘F’ en het eindigde op ‘you’.
Het enige waar ik op dat moment aan kon denken was hoe ik in godsnaam weer beneden zou komen. Rebecca had daarentegen wel gelijk.. We moeten nog een keer. Ik wil dat uitzicht zien. Yáááy!

Nu vanaf vrijdag eerst maar eens even een weekje heel erg uitrusten op de stranden van Mauritius.

Tot snel en dikke kus,
Pim