Mauritius

Bonjour à tous,

Wat een avontuur! Met z’n tweetjes naar Mauritius, we hadden een goede prijs voor het ticket. €200,- voor een vlucht van nog geen 30 minuten. En deze keer bedoel ik het niet eens spottend. Natuurlijk is de prijs voor dit ticket ridicuul voor een afstand: Amsterdam – Hengelo. Maar goed, we betalen voor de bestemming zeggen ze allemaal. En de 2 vliegmaatschappijen die vliegen op Mauritius: Air Mauritius en Air Austral hebben gewoon het alleen recht over dit traject. Dus ja het is gewoon eigenlijk heel duur!
Goed het begon allemaal al met stress bij de Douane, want we wisten niet het exacte adres van de mensen bij wie we op Mauritius zouden logeren. Dus Sanne belt Eddy op en geeft hem die douanier. Schrijft die kerel echt iets op.. Nou onleesbaar. Wij hadden zoiets van Naja het zal wel en gingen naar de volgende ‘douane eikel’, die ons vriendelijk vertelde dat hij het niet kon lezen en dat we even terug moesten naar het eerste mannetje. Maar dan was het aardiger om gewoon te vragen of hij de tweede ook kon schrijven i.p.v. te zeggen: WE KENNE UT NIE LEZUH! Nou wat aardig was, dat kon mij op dat moment even mijn derrière oxideren. Dus ik heb gewoon gezegd dat die andere man het niet kon lezen, en gelukkig kon hij daar wel om lachen!
Nou goed, Sanne had een blaasontsteking dus dat wel echt vervelend voor haar maar ze was die ochtend ‘chez le medecin’ geweest en die had haar iets gegeven waardoor het de volgende dag over was… Godzijdank voor haar.
Nou we kwamen het vliegveld uit en daar stond Eddy en die nam ons mee naar huis. Thuis hebben we kennis gemaakt met Solange, zijn moeder, wat een lieve mensen zijn dat zeg. Zo gastvrij en we konden prima onze eigen gang gaan! We hebben dankzij hen zo’n beetje elk strand van Mauritius gezien en wat zijn die mooi. Zandvoort gaat zo’n ongelooflijke teleurstelling worden. Nee aan de stranden van Mauritius kunnen er weinig tippen.
We hebben ook nog een beetje multi-culti-activiteiten gedaan deze week, zo hebben we ‘la terre de 7 couleurs’ bezocht, super mooi het zag er heel fake uit, maar het was echt heel interessant om te zien. Het waren zoals de naam al zegt: 7 tinten aarde. Dat is weer eens wat anders dan 50 tinten grijs. Daar waren ook 4 ENORME schildpadden, ik vond het wel jammer dat er niet bij stond hoe oud ze waren, want die beesten moeten echt hoogbejaard zijn geweest. Ook zijn we naar watervallen geweest, maar goed die hebben we hier op La Réunion ook. Ik moet eerlijk zeggen dat ik Réunion leuker en mooier vind dan Mauritius, het is hier veel gevarieerder qua natuur en omgeving.
Wat ik wel interessant vond aan Mauritius is dat je je echt in een of andere foute Bollywood-film waant, alleen maar Indiase mensen (of in ieder geval 89 procent van de bevolking). En het is er ook een beetje vies. De lokale bewoners zeggen dan ook: “Mauritius is het paradijs voor de toerist, maar het leven is hard voor de inwoners”. Dit omdat het gewoon echt heel arm is. De Roepie is gewoon echt geen drol waard, 40 roepies zijn 1 euro. We hebben onze ‘hosts’ een keer mee uiteten genomen om ze te bedanken en ik was voor een goed diner met drankjes en alles 50 euro kwijt met z’n vieren. Dus zonnebrand en alles is daar ook veel goedkoper dus dat hebben Sanne en ik even ingeslagen!
Goed de laatste avond, na een week vol strand en zee en zon had Solange iets typisch geprepareerd van Mauritius. Sanne en ik keken elkaar aan, want het rook gewoon echt niet goed. Maar braaf als wij zijn aten we het toch en ongeveer een half uur later zaten we met z’n vieren op de WC, boven de wasbak en in de douche. En alles kwam in vloeibare toestand weer naar buiten. Halleloeja, wat voelde ik me naar en wat wilde ik graag gewoon in mijn eigen bed in Nederland liggen op dat moment. Maar ja, dat was niet mogelijk dus de dagen daarna heb ik heel weinig gegeten uit angst dat alles weer naar buiten kwam. Maar goed met wat Loperamide en om het uur in ieder geval een glas water en wat Coca Cola zonder prik was het wel gauw over.

Toen waren we weer thuis en dan merk je wel hoe fijn het is om gewoon een douche te hebben met stromend water, wat ze daar niet hadden. Sanne en ik namen telkens onze spullen mee naar het strand om daar even te kunnen douchen en zo. Ja het was wel behelpen een weekje, maar het was wel echt een onvergetelijke ervaring.

Over 8 weekjes komen mijn ouders en Leontine langs. Van 10 tot 16 mei, dus eigenlijk maar heel kort, maar ik moet 18 mei weer beginnen op Lycée Marie Curie en op die manier zullen ze toch een beetje hebben kunnen zien waar en hoe ik hier nu eigenlijk leef! En ik mis ze best hoor, zo af en toe krijg je hier een beetje een dipje en realiseer je je hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben waarvan je houdt. Ik vind het trouwens wel echt ontzettend irritant dat ik dus blijkbaar gewoon PRECIES zo werk als het psychologieboekje vertelde. Na een of twee maanden zit je even niet meer in de ‘honeymoon-fase’ en voel je je even naar. Het speelde natuurlijk ook wel mee dat ik ziek was en zo! :P
Papa en mama hebben een hotel geboekt aan de westkust van het eiland (dit is de toeristische kant en deze ken ik niet super goed omdat ik in het oosten zit). Dus dit biedt voor mij ook de mogelijkheid om het eiland nog wat beter te leren kennen.
Tot dusver staat op het programma:
Le piton de Fournaise (le piton des neiges doe ik ze niet aan)
Bassin met watervallen
Strand
Schildpadden bekijken

En verder zien we wel. Ik neem aan dat zij ook met wat dingen komen die ze willen zien. Ze hebben trouwens een hotel geboekt :O Serieus echt geniaal. Het heet Boucan Canot en is echt volgens mij heel erg mooi. Dus het wordt ook wel een weekje heerlijk relaxen en gewoon genieten van elkaars aanwezigheid.

Nou ik ga nu even boodschappen doen, er is geen stroom of internet. Dus ik zie wel eens even of ik deze kan uploaden als ik terug ben.

Dikke kus en tot heel gauw,
Pim